ඇසේ දෝෂ කිව්වම අපි ඕනම කෙනෙක්ට මතක් වෙන්නෙ දුරදෘෂ්ටිකත්වය, අවිදුරදෘෂ්ටිකත්වය, ඇසේ සුද මතුවීම, වර්ණ අන්ධතාවය වගේ ඒවනෙ. ඒවා ඉතිං ඇසේ ඇතිවෙන්න පුළුවන් සාමාන්ය දෝෂනෙ. මේ කියන්න හදන්නෙ එහෙම දෝෂයක් ගැන නෙමෙයි. අපේ ඇස් දෙකේ ඉඳලා හිටලා ඇති වන පුංචි තාක්ෂණික දෝෂයක් එහෙමත් නැත්තම technical fault එකක් ගැන. (මේකට technical fault එකක් කියලා කියන්නෙ මම හොඳේ )
ඔබට මොනම හෝ වෙලාවක හිතිලා තියෙනවද, මං මේ දකින දේවල් වෙන කොහෙදි හරි මේ විදියටම මම දැකලා තියෙනවනෙ කියලා. එහෙමත් නැත්තම් කොයිම වෙලාවක හරි හිතිලා තියෙනවද මේ දැන් මේ වෙලාවෙ සිද්ධ වෙන දේ මීට කලින් කොහෙදි හරි සිද්ධ වෙලා තියෙනවානෙ කියලා. තවත් විදියකට කිව්වොත් ඔබට කිසියම් මොහොතක හිතිලා තියෙනවද මේ වර්තමානය මගේ අතීත මතකයෙ කොහේ හරි තියෙනවා කියලා?
මමත් ඉඳලා හිටලා මේ අත්දැකීමට මුහුණදෙනවා. මුල දි මට හිතුණෙ කලින් දැකපු හීනයක ඇති දෙයක් අපේ සිතින් සංසන්දනය කරනවද දන්නෑ කියලා. මේ ගැන කතාබහ කරද්දි දැනගත්තා මෙහෙම වෙන්නෙ මට විතරක් නෙමෙයි ගොඩක් අයට ඉඳලා හිටලා මෙහෙම වෙනවා කියලා. මෙහිදි ඇත්තටම සිදුවෙන්නෙ මොකක්ද කියලා දැනගන්න ආස හිතිච්ච නිසා හොයලා බලද්දි දැනගන්නට ලැබුණෙ මෙන්න මේ වගේ දෙයක්.
හැමෝම දන්නවනෙ අපිට වස්තූන් පෙනෙන්නෙ යම් වස්තුවක සිට එන ආලෝක කිරණ ඇසේ කණීනිකාව තුලින් ගිහින් අක්ෂි කාචයෙන් දෘෂටි විතානය මත නාභිගත වෙලා දෘෂ්ටි විතානයෙන් නිපද වන සංඥා, දෘෂ්ටි ස්නායුව හරහා මොළේට ගිහාම කියලා. ඉතිං අපිට ඇස් දෙකක් තියෙන නිසා මේ ඇස් දෙකෙන්ම නිපදවන සංඥා මොළේට යනවා. ඇසේ නිවැරදි ක්රියාකාරීත්වයෙදී මේ ඇස් දෙකෙන් නිකුත් කරන සංඥා දෙකම තත්පරෙන් දාහෙන් පංගුවකවත් වෙනසක් නැතුව හරියටම එකම වෙලාවෙදි මොළේට යා යුතුයි. එම සංඥා දෙකේ සංකලනයෙන් අපිට වස්තූන් ත්රිමාණව පෙනෙන්නෙ අන්න එතකොටයි.
අර මං කිව්වනෙ සමහරවෙලාවට අපිට වර්තමානයේ සිදුවන දේ මීට පෙර සිදුවෙලා තියෙනවා වගේ හිතෙන්නෙ අපේ ඇසේ තියෙන තාක්ෂණික දෝෂයක් නිසා කියලා. අන්න ඒ තාක්ෂණික දෝෂය තමයි ඇතැම් වෙලාවට අපේ ඇස් දෙකෙන් නිකුත් කරන සංඥා දෙක මොළේට යන්නෙ පුංචි කාල අන්තරයකින් වීම. එනම් එක් ඇසකින් නිකුත් කරන සංඥාව මොළේට ගිහින් පුංචිම පුංචි කාලයකට (fraction of a second) පස්සෙ තමයි අනෙක් ඇසෙන් නිකුත් කරන සංඥාව මොළේට යන්නෙ. මෙහෙම වෙන්නෙ ගොඩක් කලාතුරකින්. මෙතනදි වෙන්නෙ මෙන්න මේකයි. මුලින් ආපු සංඥාව මොළේට ගිය ගමන් එය අපේ මතකයේ තැම්පත් වෙනවා. ඊළඟට එම සංඥාවම ආයෙමත් අනෙක් ඇසෙන් ආපුවම අපිට ඒක දැනෙන්නෙ අපේ අතීත මතකයේ තිබ්බ දෙයක් නැවත සිදුවෙනවා වගේ. ඉතිං හරිනෙ. තත්පරෙන් පංගුවකට කලින් ඒ දේම අපේ මතකයෙ තැම්පත් උනානෙ.
ඔබත් මේ අත්දැකීමට මූණ දී තිබේ නම් හෝ නොතිබේ නම් සටහනක් තබා යන්න අමතක කරන්න එපා. මෙම අත්දැකීම සෑම කෙනෙක්ටම පොදු දෙයක්ද නැත්නම් පිරිසකට පමණක් සීමා වුනු දෙයක්ද කියලා එතකොට අපිට තහවුරු කරගතහැකි. මේ සංසිද්ධිය පිළිබඳ මේ පැහැදිලි කිරීම හරියටම නිවැරදි ද කියලා නම් දන්නෙ නෑ. මේ ගැන වැඩිදුර දන්නවනම් ඒ පිළිබඳව අපවත් දැනුවත් කරන්න. මෙම සංසිද්ධියේ වෛද්ය විද්යාත්මක නාමය හා වෛද්ය විද්යාත්මක පැහැදිලි කිරීමක් කාට හෝ ඉදිරිපත් කරන්න පුළුවන් නම් එය හැමෝන්ටම ප්රයෝජනවත් වේවි.
බිදුනු ආදරය වේදනා නගයි...
සොදුරු වසන්ත සමයක හමු වි මට ආදරය දි මා ලග දෑවටෙමින් සිටි කුමරිය .. මගේ ලගට වි ආදරය ඉල්ලමින් දෑවටුනු සෑටි .. ලා නිල් පෑහෑති ඈගේ දෙනෙත් තුල සෑගවුන ආදරය මා හට දිලා .. රොස මල් වලට සම වු ඈගේ දෙතොල් මා මුල්වර සිබගත් සෑටි තවමත් ඈත ඒ මතකය මා තුල .. ජිවිතය තුලට නව ජිවයක් එක් කළ ඈ .. මා හදේ සිරවි සිටින්නි . කදුලු එකට බේදාගත් හෑටි ඈ සමග .. සෑප දුක දෙකටම මා ලග සේවනෑල්ලක් සේ මා සමග සිටි පිය සෙනෙහස නොලද ඈ මා තුලින් ඈගේ පියාගෙන් නොලද ආදරය සෙනෙහස නොඅඩුව සොයන බවත් මා මට හෑකි පමණින් ඈයට නොලද් පිය සෙනෙහස මා තුලින් ලබා දිමට උස්සාහ කරා . ඈ මා හට සියල්ල විය විටක මා ඈගේ කුඩා දරුවේක් සේ සෙනෙහස හොයමින් සිටියා තවත් විටක මා ඈ හට ආරක්ෂකයකු විය ඈ හට කිසිදු දුකක් දෑනෙන්න ඉඩ නොදෙමින් ඈගේ වේදනාව මගේ කරගත් අවස්ථා බොහොමයි ඈ අතින් මා සිත රිදුන අවස්ථා බොහොමයි නමුත් මා ඒ වග ඈයට හගවන්නෙ නෑතුව තනියම දුක දරාගත් හෑටි මතකේ තවමත් ඈත .. කලුවර රෑයක පවා ඈයව තනි නොකර ඈයට තනියක් නොදෑනුනු බව මට විශ්වාසයි .. ඈයට මෙන්ම ඈගේ පවුලේ අනිකුත් අයටත් මා නො අඩුව ආදරය කරා ඔහුන්ගේ දුක සෑප ආරක්ශව ගෑන නිරතුරු විම සොයා බෑලිමට මා ප්රේම් වන්තයෙක් හෑටියට අමතක නොකල බවත් ඈ මෙන්ම ඈගේ පවුලේ අනෙකුත් අයද හොද හෑටි දනි.. කාලය සමග ඈය මා හට නපුරු වන බව මට දෑනුනා නමුත් මා ඒ ගෑන තනිවම දුක දරා ගෙන කාලය ගතකරා .. කාලයත් සමග ඈය මට පෙන්වු මතු පිට රුපය බව මට හෑගුනා ඈගේ නියම සුරුපය මා හෑදිනගෙන සිටි ආකාරය වඩා වෙනස් බව මට කාලයත් එකක් වෑට වුනා නියම සුරුපය එලියට පනින්න උස්සාහ කරන බව මට දෑනුන නමුත් මා එය නොදන්නා සෙ සිටිමින් අපේ ආදරය ආරක්ෂාකරගන්න.. මට හෑකි පමණින් සෑම උස්සාහයකම නිරත වුනා .. නමුත් මා හද දිනෙන් දින රිදෙන බව මට වෑටවුනා .. ඈයට වඩා ස0වේදි මා තනිවම හෑඩුව වාර අනන්තයි . මා ඈ ගෑන සමාජයට දි තිබුනේ ඈ ගුනවත් නිහතමානි මට අව0කව ආදරය කරන හොද හෑදියවක් ඈති තෑනෑත්තියෙක් ලෙසයි .. මා සමාජය ඉදිරියේ අසරණ වන බව මට දෑනුනා .. මට මවක් , ගෑහෑනියක් ,යෙහෙලියක්, ප්රේම වන්තියක් , දියණියක් සේ මා ලග සිටි ඈ දෑන් දිනෙන් දින මොහොතෙන් මොහොත ඈය මා ගෙන් දුරස් වන්නඋස්සාහ කරන වග මට දෑනුනා මට හෑකි සියල්ලම මා අපේ ආදරය ආරක්ෂාකරගන්න කරා නමුත් මගේ උස්සාහය සර්ථක නොවිය. ඈ කිසිම හේතුවක් නොමෑතිව . මා පෑතු මා සිතු ආදරය දිලා මා ගෙන් සමුගත්තා .. ඈ ගේ ආදරය තුල මා තවමත් තනිවි ඈති මුත් මා ඈ හට වෙයිර කරන්නේ නෑ ඈට මා ආදරය කර තරමට මට හිනෙන්වත් ඈයට බනින්න බෑ වෙයිර කරන බෑ . ඈ හොද තෑනක හොදට ජිවත් වනවා දකින්න මම ආසයි . අපිට වරදින තෑන් බොහොමයි ජිවිත කාලය තුල . සමහර විට වෑරදින තෑන් නිවෑරදි කරගන්නත් බෑ . නමුත් උස්සාහ කරනවා මිස වේන කරන්න දෙයක් නෑ .. ආදරය තුල දිනුම පෑරදුම දෙකම සම සමව ඈති අතර තව කෙනෙක් දිනන්න තව කෙනෙකුට පෑරදුම බාර ගන්න සිදුවනවා .. නමුත් පරදින කෙනා හෑම දාම පරදින්නෙත් නෑ .. සතුට රෑදුන තෑන ඉට ටිකක් ඉදිරියෙන් දුකත් රෑදිලා තියෙනවා තවකාලික ලේ මස් වලින් සෑදුන අමුතුම උපකරණයක් තුලට සිර වි අපි ජිවිතය යන ක්රීඩාව තුල යෙදෙන අතර .. මේ ක්රීඩාව තුල තවත් උප ක්රීඩා කිහිපයක්ම තියෙන අතර ඉන් එකක් තමයි ආදරය .. මේ ක්රිඩාව පමණක් ජයගත් පලියට ජිවිතය කියන ක්රීඩාව ජයගන්න බෑ ..නමුත් මෙම ක්රිඩාව ජය ගෑනිම ජිවිතය ජයගෑනිමට ඔනෑම කරන ප්රධාන සාධකයක් ලේස මම දකිනවා .. නමුත් සෑම දෙයක්ම හරි තාවකලිකයි.. තාවකලික තෘප්තිය උදෙසා අපි සියලු දෙනා නවින ලොකයේ තරගයක යෙදෙනවා